Οι απολογητές του συστήματος, από τις δύο πλευρές, έχουν ήδη ξεσπαθώσει και προσφέρουν ερμηνείες που ακούγονται όμορφα στα αυτιά των πολλών, μέρος των οποίων προσπαθούν να παρασύρουν. Οπως το έπραξαν με τεράστια, είναι αλήθεια, επιτυχία στο παρελθόν. «Φταίνε οι τράπεζες, πρόκειται για ίντριγκα των ισχυρών, να πληρώσουν οι καπιταλιστές», τονίζουν με υποκριτική δεινότητα οι αριστεροί ψάλτες. «Να πληρώσουν οι Γερμανοί που μας χρωστούν, να απαλλάξετε τους μικρομεσαίους, να τα πάρετε πίσω από εκείνους που τα έκλεψαν», συμπληρώνουν οι δεξιοί ψάλτες. Και το πλήρωμα μένει να ανατωτιέται πώς είναι δυνατόν να του μοιάζουν όλα τούτα σωστά και, όμως, οι άλλοι να επιμένουν ότι δεν φτάνουν, δεν αρκούν, γιατί το πρόβλημα είναι αλλού!
Θα αντιληφθείτε καλύτερα το πρόβλημα αν προσέξετε, προς στιγμήν, τα ακόλουθα. Τις επόμενες ημέρες θα ανακοινωθεί ότι το κρατικό έλλειμμα της προηγούμενης χρονιάς ήταν, τελικά, 13,7% αντί της μέχρι σήμερα επικρατούσας εκτίμησης για έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ. Μια μονάδα! Δηλαδή, σχεδόν όσα έσοδα υπολογίζει να έχει το κράτος αν πιάσει τον στόχο ιδιωτικοποιήσεων που έχει θέσει στο υπό εκτέλεση Πρόγραμμα Σταθερότητας. Που σημαίνει βεβαίως ότι πριν από το τελευταίο δεκαήμερο του μήνα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου πρέπει να έχει ανακοινώσει πρόσθετα μέτρα ισόποσου αποτελέσματος: 2 δισεκατομμύρια ευρώ.
Αλλά επειδή και τα φοροέσοδα δεν θα πάνε καλύτερα τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα καθώς η ύφεση θα συνεχίσει να βαραίνει την οικονομία για αρκετούς ακόμη μήνες, το οικονομικό επιτελείο πρέπει να βρει πρόσθετους πόρους από διαφορετικές πηγές. Ομως, νέοι πόροι δεν υπάρχουν σε μια οικονομία που πνίγεται διπλά. Ο κύκλος εργασιών μειώνεται, καθώς οι καταναλωτές διστάζουν να ξοδέψουν προβλέποντας μικρότερα μελλοντικά εισοδήματα και, ταυτοχρόνως, περιορίζουν τα σχέδιά τους, άρα και την έκθεσή τους σε νέα δάνεια. Αλλά και οι τράπεζες στριμώχνονται, καθώς η αναχρηματοδότηση των δανείων τους έχει υπερβολικά επιβαρυνθεί από την τρωθείσα αξιοπιστία του ελληνικού κράτους.
Η οικονομία υποφέρει από ένα κράτος που αρμέγει με τα τεράστια επιτόκιά του κάθε ελεύθερη ρανίδα δανειακών πόρων. Το κράτος, με τις απελπιστικά μεγάλες δανειακές του ανάγκες, αποστερεί από την πραγματική οικονομία πολύτιμο οξυγόνο νέων δανείων. Αν αυτό δεν αλλάξει, η διολίσθηση της ελληνικής οικονομίας σε παρατεταμένη ύφεση πρέπει να θεωρείται τελειωμένη υπόθεση. Καθώς μάλιστα η διεθνής οικονομία δείχνει να επιστρέφει σε καλύτερες μέρες και, επομένως, οι τιμές των διεθνώς εμπορευομένων αγαθών θα ακριβύνουν, όπως το πετρέλαιο και οι άλλες πρώτες ύλες, ο κίνδυνος εγχώριας στασιμότητας και εισαγόμενου πληθωρισμού πλησιάζει απειλητικά.
Σας παραθέτω αυτούσια τα λόγια ενός από τους καλούς επενδυτές σε ελληνικά ομόλογα, σε γράμμα που έστειλε σε έναν καλό του συνεργάτη, εδώ στην Αθήνα: «Θα ήταν εξαιρετικό να δούμε τον πρωθυπουργό και τον υπ. Οικονομικών να συγκεντρώνουν την προσοχή τους στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης των επενδυτών, αντί να ξοδεύουν όλο τον χρόνο τους στη διπλωματία του πήγαιν’ έλα με την Ενωση και το ΔΝΤ. Η καλή διάθεση επιστροφής της εμπιστοσύνης στην ικανότητα της Ελλάδας να επιτύχει τους δημοσιονομικούς στόχους ακυρώθηκε από τους ενδοευρωπαϊκούς μικροκαβγάδες».
Τελικά, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να αποφύγει την αναδιάρθρωση: των κρατικών υπηρεσιών, του δημόσιου χρέους, των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, των εργασιακών κανόνων στον ευρύτερο δημόσιο και στον ρυθμιζόμενο ιδιωτικό τομέα, καθώς και πολλών ακόμη παγιωμένων συνηθειών. Οσα προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τα πολλά τελευταία χρόνια, τώρα θα τα «υποστούμε». Ολα μαζεμένα. Και όποιος αντέξει!
