Με την εξόρυξη καταστρέφεται μόνιμα το φυσικό τοπίο (σ.σ.: από κάθε εγκατάσταση δημιουργούνται περίπου 5 εκατομμύρια τόνοι μπάζα το χρόνο), προκαλούνται υπερβολικοί θόρυβοι από τα βαριά μηχανήματα, δημιουργείται σκόνη από τη θραύση του πετρώματος η οποία μεταφέρεται με τον αέρα σε τεράστιες εκτάσεις, χρησιμοποιούνται πολλοί τόνοι εκρηκτικής ύλης και όλα αυτά πολύ κοντά σε κατοικημένες περιοχές (300 μ. από το Πέραμα, 800 μ. από τον οικισμό των παλιννοστούντων, 1.500 μ. από τις Σάπες).
Η εξόρυξη φέρνει στην επιφάνεια της γης μεταξύ των άλλων και θειάφι, το οποίο όταν έλθει σε επαφή με το νερό και τον αέρα γίνεται βιτριόλι και περνά στα υπόγεια νερά και τα μολύνει. Αυτό είναι το φαινόμενο της όξινης απορροής.
Εξαντλούνται τα χρήσιμα, για τις αγροτικές καλλιέργειες, υπόγεια αποθέματα νερού, διότι για την επεξεργασία των πετρωμάτων καταναλώνονται 70–100 κυβικά νερό την ώρα (σ.σ.: όσο μια πόλη 15.000 κατοίκων) από κάθε εργοστάσιο.
Τα μεγάλα και βαθιά ορυχεία φθάνουν στα υπόγεια νερά και για τη συνέχιση των εργασιών απαιτούνται εντατικές αντλήσεις, με συνέπεια την περαιτέρω βύθιση του υδροφόρου ορίζοντα και την κατασπατάληση των αποθεμάτων.
Οι λίμνες τελμάτων–αποβλήτων, που θα περιέχουν πάνω από 4.000.000 τόνους τοξικά απόβλητα, με κυανίδια ή μη, αλλά πάντοτε με σοβαρούς χημικούς ρύπους (νιτρικό οξύ, δηλαδή, κεζάπι, καυστική ποτάσα, βαριά μέταλλα κ.λπ.), θα μείνουν στον τόπο μας για πάντα και η καταστροφή στο περιβάλλον θα είναι μόνιμη και ΜΗ αναστρέψιμη. Τα έξοδα φύλαξης και προστασίας είναι δυσβάσταχτα και θα βαρύνουν την τοπική αυτοδιοίκηση.
Οπως και να κατασκευαστούν τα φράγματα, και εν προκειμένω χωμάτινα, στις λίμνες τελμάτων, δεν εξασφαλίζουν στεγανότητα. Τακτικά δε συμβαίνουν θραύσεις φραγμάτων, συνήθως ύστερα από καταρρακτώδεις βροχές, με ολέθριες συνέπειες. Εχουν αναφερθεί 22 τέτοια δυστυχήματα τα τελευταία 30 χρόνια, με τελευταίο αυτό της Ρουμανίας στον ποταμό Δούναβη (σ.σ.: η ρύπανση μεταφέρθηκε σε απόσταση 700 χιλιομέτρων).
Η λιθογόμωση, που αναφέρεται στη μελέτη, αποτελεί τη χείριστη μορφή διαχείρισης των καταλοίπων, τα οποία από αδρανή, όπως είναι στο έδαφος, μετά την εξόρυξη, την κονιορτοποίηση και τον εμπλουτισμό, γίνονται χημικές ενώσεις ιδιαίτερα επικίνδυνες. Οταν ξανατοποθετηθούν στις στοές, η διασπορά τους στον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα και η μόλυνσή του με τοξικές ουσίες σε ανυπολόγιστη έκταση είναι αναπόφευκτες.
Πλήττονται σοβαρά τα αγροτικά προϊόντα, διότι θεωρούνται μολυσμένα, με κίνδυνο να κλείσουν οι αγορές για τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και ιδιαίτερα τα τρόφιμα.
Εκμηδενίζεται κάθε προοπτική ανάπτυξης του τουρισμού στην ευρύτερη περιοχή.
Μειώνεται σε τρομακτικό βαθμό η αξία της γης τόσο για οικιστική όσο και για γεωργική χρήση.
ΔΕΝ θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, γιατί αφενός μεν οι λίγες θέσεις "ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΩΝ" (σ.σ.: 100-200) θα έχουν ημερομηνία λήξης, αφετέρου δε θα υποχρεωθούν στην ανεργία εκατοντάδες κτηνοτρόφοι, γεωργοί και ψαράδες.
