«ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΜΑΣ εξαντλείται»... Το είπε πριν από λίγες ημέρες στην εφημερίδα «Μιλιέτ» ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Το εννοούσε, καθώς δεν πήρε πίσω ούτε μια λέξη απ΄ όσα είπε στο αμερικανικό δίκτυο CΒS περί «σταύρωσης» του ιδίου και της Ομογένειας της Κωνσταντινούπολης από το τουρκικό κράτος.
ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ενόχλησε το γεγονός ότι η διαμαρτυρία έγινε στην αμερικανική τηλεόραση και μάλιστα πράιμ τάιμ. Για όσους γνωρίζουν τον ήπιο και μετριοπαθή Βαρθολομαίο, η εξήγηση για το ξέσπασμα είναι απλή και αληθινή: βαρέθηκε να τον κοροϊδεύουν.
Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ εξελέγη Πατριάρχης το 1991, όταν ήταν 51 ετών. Τον Φεβρουάριο κλείνει τα 70 και η Θεολογική Σχολή της Χάλκης συμπληρώνει 39 χρόνια κλειστή. Ο ίδιος έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις ως έφεδρος αξιωματικός του τουρκικού στρατού και διεκδικεί τα δικαιώματά του ως Τούρκος πολίτης. Το πρόβλημα είναι ότι το τουρκικό κράτος το βλέπει διαφορετικά.
Ο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΣ ηγέτης της Ορθοδοξίας, ο «πρώτος μεταξύ ίσων», ο «πράσινος Πατριάρχης» που έγινε δεκτός στην Ουάσιγκτον με τιμές αρχηγού κράτους τον Νοέμβριο, δεν μπορεί να αγιάσει στον τόπο του. Μπορεί να συνομιλεί με τον Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο και τη Χίλαρι Κλίντον στην αμερικανική πρωτεύουσα, αλλά στην έδρα του, την Κωνσταντινούπολη, δεν τον επισκέπτεται κανένας Τούρκος κυβερνητικός αξιωματούχος.
ΚΙ ΑΣ ΕΙΧΕ το θάρρος ο Βαρθολομαίος να στηρίξει τον Ταγίπ Ερντογάν από τα πρώτα του βήματα, το 2002. Ήταν η εποχή που ο ιδρυτής του ισλαμικού κόμματος ΑΚΡ είχε γεννήσει ελπίδες ότι η δύσκολη σχέση Φαναρίου κι επίσημου τουρκικού κράτους θα άλλαζε. Ο Πατριάρχης στήριξε επανειλημμένα δημοσίως την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και το άνοιγμα του Ερντογάν προς τις μειονότητες.
ΑΛΛΑ Ο καιρός πέρασε και πολύ λίγα άλλαξαν. Ο Βαρθολομαίος γνωρίζει ότι για την Άγκυρα παραμένει αυτό στο οποίο θέλει να τον μετατρέψει: στον «Πατριάρχη του Φαναρίου». Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, επιχειρώντας να το υποβαθμίσει σε μια μικρή τοπική εκκλησία.
ΑΝ ΔΕΝ είχαν δει το φως της δημοσιότητας οι πληροφορίες για συνωμοτικές ενέργειες εναντίον του Φαναρίου, η κραυγή του Βαρθολομαίου θα έμοιαζε με το καζαντζακικό «δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος»...
