«Όταν οι εργαζόμενοι κάνουν απεργία, οι μεγάλες εταιρείες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους, η οποία ξαφνικά εξαφανίζεται. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τη δύναμη του λαού, που μοιάζει να μην έχει δύναμη, αλλά όταν οι άνθρωποι οργανωθούν, όταν πάψουν να υπακούουν, ξαφνικά αποκτούν δύνσαμη και τότε αρχίζουν να συμβαίνουν πράγαματα. Τότε βλέπεις κυβερνήσεις να γκρεμίζονται, τυραννικά καθεστώτα να εξαφανίζονται» (Χ. Ζιν, «από την ιστορία στην πράξη», εκδ. Αιώρα)
«Όταν η αδικία γίνεται «νόμος και τάξη», τότε οι πολίτες πρέπει να αντιδράσουν με τη μέθοδο της πολιτικής ανυπακοής και την άμεση δράση…Η ανυπακοή να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους: μαζικές διαδηλώσεις απεργίες, σαμποτάζ κάθε είδους (από προϊόντα έως επιβράδυνση των ρυθμών εργασίας), άρνηση συνεργασίας και καμπάνιες μεγάλης έκτασης για να κερδηθεί η συμπαράσταση του κόσμου. Η άμεση δράση δε χλευάζει και δεν υποτιμά τα κεκτημένα δικαιώματα ούτε σνομπάρει τις όποιες ελευθερίες. Απλά συνειδητοποιεί τα όρια τους και προχωράει». (Χ. Ζιν)
Λέων Τρόσκι: «Η αποδιοργάνωση που προκαλείται στις τάξεις των εργατικών μαζών από μία τρομοκρατική ενέργεια είναι πολύ σοβαρότερη από τα όποια πρόσκαιρα ψυχολογικά οφέλη. Αν αρκεί απλώς να εξοπλίσεις έναν άνθρωπο με ένα πιστόλι ή ένα καδρόνι με σκοπό να πετύχεις τον όποιο στόχο σου, τότε γιατί κάνεις προσπάθειες ταξικού αγώνα ; Αν αρκεί απλώς να τρομοκρατήσεις έναν υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο με κρότους εκρήξεων ή ξυλοδαρμούς, ποιός ο λόγος να φτιάξεις κόμμα; Για ποιό λόγο να γίνουν συζητήσεις και θεωρητική ζύμωση, γιατί να συμμετέχεις σε εκλογές, αν μπορείς τόσο εύκολα να στοχεύσεις και να πετύχεις συνδικαλιστικούς και υπουργικούς θώκους από το βήμα των ομιλιών ή τον εξώστη του κοινοβουλίου ; Στην δική μας λογική, η ατομική τρομοκρατία είναι απορριπτέα επειδή ακριβώς εκμηδενίζει το ρόλο των μαζών στην ίδια τους την αυτοσυνείδηση, τη συμφιλιώνει με την ίδια της την αδυναμία και στρέφει τα μάτια και τις ελπίδες της σ’ έναν πιθανό μεγάλο μαχητή και απελευθερωτή που κάποια μέρα θα έλθει για να εκπληρώσει την αποστολή του» (Λέων Τρότσκι “Μαρξισμός και ατομική τρομοκρατία”)
«Μας κλειδώνουν το μέλλον στα υπόγεια…Μα τίποτα δεν μας απαγορεύει! Κι αν είναι να ξαναρχίσουμε πάλι απ’ την αρχή να προτιμήσουμε, από τους συναινετικούς πολιτικούς και τους πολυλογάδες εθνοπατέρες,…από τους υπαλλήλους του εφικτού και τους ταχυδακτυλουργούς της έκτακτης ανάγκης, τους προφήτες της ΡΗΞΗΣ και τους κυνηγούς της ΟΥΤΟΠΙΑΣ»! (Ανρί Μαλέρ, φιλόσοφος)
Πριν λίγα χρόνια ακόμη όποιος ήθελε να πάρει την πολιτική εξουσία σε μια χώρα δεν είχε παρά να αποχτήσει τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας….σήμερα μια χώρα ανήκει σ’ αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης.
Ουμπέρτο Έκο
«…Τον παλιό καιρό, οι άνθρωποι είχαν τα βασανιστήρια. Τώρα έχουν τον Τύπο. Αυτό είναι σίγουρα μια βελτίωση. Και πάλι όμως είναι κάτι πολύ κακό, λανθασμένο και διεφθαρμένο. Κάποιος –ήταν άραγε ο Edmund Burke;– αποκάλεσε τη δημοσιογραφία τέταρτη εξουσία. Αυτό ήταν, χωρίς αμφιβολία, αληθινό για την εποχή εκείνη. Αλλά στη σημερινή εποχή, αυτού του είδους η δημοσιογραφία είναι στην πραγματικότητα η μοναδική εξουσία. Κατασπάραξε τις άλλες τρεις. (…) Μας κυβερνά η δημοσιογραφία».
Οσκαρ Ουάιλντ
…Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση..Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στη εξουσία είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη...
