Η ιδέα της υπερτιμολόγησης σχεδόν των πάντων πρέπει να γεννήθηκε τη στιγμή που, μέσα στη σιωπή του νόμου, τη σιωπή της συνείδησης, η ελευθερωμένη πείνα για εύκολη ζωή απομόνωσε την κοινή λογική από τα αντικείμενά της. Και τράφηκε η δοξασία ότι ο βόρβορος και το αδιέξοδο θα παγιδεύει μόνο τους άλλους κι εμείς θα ορθωνόμαστε απρόσβλητοι υπεράνω του πασιφανούς. Αγοράζουμε πιο ακριβά (από άλλους λαούς) τα φάρμακα, τις υπηρεσίες υγείας, τον στρατιωτικό εξοπλισμό, τους αυτοκινητόδρομους, τα δημόσια έργα, ψωνίζουμε πιο ακριβά τα βασικά είδη διατροφής, τα προϊόντα πολυεθνικών σπαταλώντας έτοιμους ή δανεικούς πόρους, και αυτό αποτελεί τη μία από τις πολλές αιτίες της χρεοκοπίας μας. Οι υψηλές δαπάνες, για τα μικρά και τα μεγάλα, έχουν από χρόνια λάβει διαστάσεις εθνικού προβλήματος. Για τα φάρμακα διαθέτουμε 9,2 δισ. ευρώ, όταν στην Ισπανία των 47 εκατομμυρίων η δαπάνη είναι 12 δισ. ευρώ (Ηλίας Μόσιαλος). Για ιατρικές συσκευές πληρώνουμε 500% άνω του πραγματικού κόστους και αυξάνουμε ανά τριετία τις δαπάνες για αναλώσιμα νοσοκομείων έως και κατά 3.000% (έρευνα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών). Ολοι θυμόμαστε το πολλαπλάσιο του πραγματικού κόστους των F-16, των ρωσικών πυραύλων, των μιράζ, των αρμάτων Λέοπαρντ, των προβληματικών γερμανικών υποβρυχίων. Τις εξωφρενικές ανακοστολογήσεις των αυτοκινητόδρομων που διόγκωσαν τη δαπάνη δύο, τρεις, πέντε φορές πάνω από την ευρωπαϊκή (έρευνα Κομισιόν). Η Εγνατία στοίχισε 65 εκατ. ευρώ/χλμ. όταν το ακριβότερο έργο στην Ευρώπη άγγιξε τα 20 εκατ. /χλμ. Ενα τμήμα του Κηφισού απορρόφησε 60 εκατ. /χλμ. (μέσο κόστος 36 εκατ. /χλμ.) και η Αττική οδός 20 εκατ. ευρώ/χλμ. όταν οι περισσότερες επενδύσεις του είδους στην Ε. Ε. δεν ξεπερνούν σε κόστος τα 5 εκατ. ευρώ/χλμ. Το ενοίκιο καταστήματος στην περιοχή του Συντάγματος εκτιμάται στα 504 ευρώ/τ. μ. τον χρόνο όταν στο Οσλο είναι 495 ευρώ/τ. μ., στη Φρανκφούρτη 486, στο Αμστερνταμ 471, στις Βρυξέλλες 410, στην Κοπεγχάγη 398, το Ελσίνκι 300 (έρευνα Cushman & Wakefield). Κατά... σύμπτωση ανάλογες εξόφθαλμες διαφορές εμφανίζει και η κατανάλωση. Ευτυχώς το ένστικτο της επιβίωσης ξύπνησε και πλέον πολλοί δεν μένουν να κοσκινίζουν τη στάχτη. Για να αντέξουν την κρίση, πλήθος επιχειρηματίες και έμποροι προαναγγέλλουν ή επιχειρούν συρρίκνωση των τιμών. Απορρόφηση ΦΠΑ, προσφορές, εκπτώσεις... Ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι αν κάποιος ζητούσε άλλοτε 8 ευρώ για ένα φρέσκο χυμό (δηλαδή 2.800 δρχ.) ή 5 ευρώ για έναν καφέ (ο ακριβότερος στην Ευρωζώνη κατά την Price Water House Coopers) θα λογαριαζόταν για τρελός! Ας μη γελιόμαστε, δεν υπάρχει επιστροφή στην εποχή της δραχμής όπως ορισμένοι εύκολα διαλαλούν. Ομως ένα συμμάζεμα θα ήταν σωτήριο και ίσως απέβαινε... μεταδοτικό. Διότι δεν είναι μόνο η ολιγοπωλιακή οργάνωση της αγοράς (με τις ευλογίες του κράτους), η απουσία ελέγχων, η χειραγώγηση των τιμών από συμπαραταχθέντες «αντίζηλους», είναι και η παραοοικονομία, η διαφθορά, οι αργομισθίες, οι μίζες... Η αληθινή καταστροφή δεν είναι τα χρέη, αλλά η πώρωση, η αδρανής αυτολύπηση, η απέχθεια για ό, τι φύεται κάτω από τη θερμότητα της θέλησης για ανάδυση. |
